Het Nederlands elftal tijdens het WK in Brazilië
De zes weken waarin twee grootheden nog een beetje groter worden
Nul punten. Het Nederlands elftal gaat vaak met hoge verwachtingen naar een eindtoernooi, maar op het EK in 2012 pakte Nederland nul punten. Dit was voor Oranje, in het geval van een poule met drie wedstrijden, uniek.
Het gevolg was dat Nederland met een significant lager verwachtingspatroon heeft toegewerkt naar het WK in Brazilië in 2014. De KNVB besloot dit ook nog te doen met een andere bondscoach dan tijdens het toernooi in Oekraïne en Polen, namelijk in de persoon van Louis van Gaal.
Het lagere verwachtingspatroon was niet alleen het gevolg van het toernooi twee jaar eerder, maar had ook te maken met de toenmalige vorm van de selectie van Oranje. Vooral de verdediging was absoluut niet van topniveau. Je kunt je het pessimistische gevoel al helemaal voorstellen wanneer je realiseert dat Nederland ook een behoorlijk matige generale repetitie doormaakte in de vorm van een 2-0 oefennederlaag tegen Frankrijk en een gelijkspel tegen Ecuador. Ondanks dat er tegen Ghana en Wales niet verloren werd, zijn er die avonden ook weinig voetbalharten veroverd.
Al sinds ik voetbal volg, is Nederland een van de betere landen op internationale eindtoernooien. Wellicht niet dé absolute topfavoriet, maar vaak wel genoemd bij de betere vijf teams. Dit keer was dat niet zo, en dat besef leek er ook te zijn bij van Gaal. De bondscoach introduceerde tegen Ecuador een opstelling waar wij volgers daarna nog veel van vernomen hebben: 5-3-2.
Ik vond het bizar om te horen. Het Nederlands elftal, samen met Spanje voor mij de twee landen waarvan ik me gewoon niet kon voorstellen dat er wordt afgeweken van aanvallend voetbal. Toch ging Nederland met deze formatie starten in Brazilië. Waar echter niet van werd afgeweken, en waar van Gaal alle krediet voor verdient, is dat er een systeem is bedacht waarbij er optimaal gebruik gemaakt wordt van de kwaliteiten van de vedetten.
Een van die vedetten is Arjen Robben, en daarmee wil ik ook duidelijk maken: De derde plaats op het WK in Brazilië is grotendeels te danken aan Arjen Robben en Louis van Gaal. En ik zal uitleggen waarom.
Niemand zal ontkennen dat Arjen Robben gedurende zijn carrière een wereldtopper is geweest. Dit was hij zowel in clubverband als tijdens de interlands. Maar de Arjen Robben in 2014 is de beste Arjen Robben die we hebben mogen meemaken in het shirt van het Nederlands elftal. Robben was in de groepsfase beslissend tegen Spanje, Australië én Chili. In de knock-out fase daarna was Robben ook bepalend tegen Mexico. Iedereen heeft het over zijn duikpartij omtrent de strafschop, maar ik hoor maar weinig over het moment dat Robben dertig meter terug de bal ontvangt en verantwoordelijk is voor de transitie van een uitzichtloze situatie naar de meest kansrijke situatie in de vorm van deze, uiteindelijk beslissende, penalty. In de wedstrijd tegen Costa Rica was de vleugelflitser van Bayern weliswaar niet beslissend met een assist of doelpunt, maar was hij wel constant het aandachtspunt voor de Costa Ricanen en waren er ontzettend veel overtredingen nodig om Robben minder productief te laten zijn dan in de voorgaande wedstrijden. Al met al scoorde Robben een brace tegen Europees- en wereldkampioen Spanje, werd hij drie keer Man of the Match, scoorde hij beide zijn penalty’s tegen Costa Rica en Argentinië in de shoot-outs en won hij de Adidas Bronze Ball Award. Het laatstgenoemde is naar mijn mening te weinig, Robben was de beste speler op het WK in Brazilië en niet de op twee na beste.
Voor Louis van Gaal is er ook een positieve opsomming te bedenken die verder gaat dan alleen het 5-3-2 initiatief. De bondscoach zorgde ervoor dat er vijf keer gescoord werd tegen Spanje en heeft de verdediging zo neergezet dat er alleen een doelpunt werd geïncasseerd door middel van een strafschop. In de wedstrijd tegen Australië had Nederland het lastig. Van Gaal bracht Depay voor Martins Indi (hij veranderde het systeem dus ook) en de PSV-aanvaller zorgde uiteindelijk voor een assist en een doelpunt wat betekende dat Oranje na een achterstand toch wist te winnen. Tegen Chili stond het tot de 75e minuut 0-0. Van Gaal bracht Leroy Fer die twee minuten daarna het openingsdoelpunt maakte. Nederland won ook deze wedstrijd. Tot slot de zeer ongewone meesterzet tegen Costa Rica die niemand vergeten zal zijn. De Nederlandse bondscoach bracht tijdens de verlenging Tim Krul en haalde de nummer één Jasper Cillessen naar de kant. Tim Krul pakte twee strafschoppen en Nederland bereikte tegen alle verwachting in de halve finale. Tegen Argentinië had Nederland minder geluk en in de troostfinale werd Brazilië voor de tweede keer dat toernooi te kijk gezet. Nederland verzekerde brons.
Met de bevestiging van Robben, tijdens een interview met AD Sportwereld, zeg ik het goed: er werd brons gewonnen, en geen goud verloren. En zo is het maar net.
Het was vooral te danken aan Arjen Robben en Louis van Gaal. Twee grootheden die in zes weken nog een beetje groter zijn geworden.
2 Comments
Volledig mee eens, robben heeft zo’n beetje oranje eigenhandig naar de derde plek geschoten. Columns worden overigens steeds beter, ga zo door
Robben was uitblinker tijdens dat WK.
Wat mij het meeste bij blijft is dat tijdens een pauze voor of tijdens de verlenging het team toesprak.
Daarmee pakte hij zijn verantwoordelijkheid als topspeler!